انتظار می‌رود سازمان محیط زیست، منابع طبیعی و جهاد کشاورزی با نگاهی بلند مدت به موضوع آهوان دشت سهرین پرداخته و اجازه ندهند از آهوان دشت سهرین صرفا یک نام و یک تصویر باقی بماند.

روزگاری بود که مهاجرت می‌کردند از دشت‌های کویری و گرم سمنان و قم تا دشت‌های سرسبز سرخ‌آباد و آن طرف‌تر میدان تاخت و تاز آهوانی بود که امروز آنها را با نام آهوان دشت سهرین می‌شناسیم چرا که از آن همه سرزمین تنها یک دشت کوچک و پر از مخاطره برای این آهوان باقی مانده است.
آهوان دشت سهرین را می‌توان به عنوان یکی از مهمترین ذخایر زیست محیطی در کشور خواند دخایری که اگر امروز برای سرنوشتش تصمیمی گرفته نشود دیر یا زود به سرنوشت شیرهای ایرانی و یا «پیروز» دچار خواهد شد.
کوچک شدن سرزمین زندگی آهوان امکان مهاجرت را از آنها گرفته و گویی آنها در مساحتی بزرگ گرفتار شدند از سوی دیکر گسترش کشاورزی توسط اهالی روستاهای منطقه حفاظت شده موجب شده این حیوانات در محل زندگی خود نیز در امان نبوده و احساس امنیت نکنند و با مخاطرات زیادی برای بقا مواجه شوند.
هر چند باید این خبر خوش را داد که در سال‌های اخیر آمار آهوان دشت سهرین افزایش نسبی داشته است اما رجوع به آمارهای سال‌های قبل‌تر نشان می‌‎دهد آهوان به عنوان یک ذخیزه زیستی بسیار شکننده بوده و با کوچکترین چالشی با مشکل مواجه می‌شود. در سال‌جاری اگر خشوند از افزایش ۱۰ درصدی آهوان در منطقه هستیم اما با مقایسه این آمار با سال ۱۳۹۲ یعنی کمتر از ۱۰ سال گذشته این آمار از یک هزار و ۵۰۰ به ۹۳۲ راس رسیده است.
بنا بر اعلام اداره کل محیط زیست استان زنجان در سال جاری ۹۳۲ رأس آهو در مناطق حفاظت شده سرخ آباد و فیله خاصه استان زنجان زیست می کنند که نسبت به سال گذشته افزایش ۱۰ درصدی دارد.
همچنین براساس سرشماری سال ۱۳۹۲ قریب یک هزار و ۵۰۰ راس آهو در دشت سهرین و منطقه شکار ممنوع فیله خاصه زیست می‌کردند که در سال ۱۳۹۳ با کاهش ۱۴ درصدی مواجه شد، در سال ۹۴ با کاهش ۱۰ درصدی به یک هزار و ۲۴۶ راس رسید و سال ۹۵ نیز یک هزارو ۸۲ راس و طی سال‌های ۹۶، ۹۷، ۹۸ و ۹۹ و ۱۴۰۰ نیز به ترتیب تعداد یک هزارو ۱۰۵ رأس، یک هزار و ۲۷۷ رأس، یک هزار و ۴۰۰ و یک هزار و ۳۶۰ و ۸۴۶ رأس آهو در منطقه مشاهده و سرشماری شدند.
حال از سازمان محیط زیست، منابع طبیعی و جهاد کشاورزی انتظار می‌رود با نگاهی بلند مدت به موضوع پرداخته و اجازه ندهند از آهوان دشت سهرین صرفا یک نام و یک تصویر باقی بماند.

یادداشت/ جواد بیگدلی